1. Dziewczyna z Nikomedii

Początek IV wieku to czas najokrutniejszych prześladowań chrześcijan. Cesarz rzymski, Maksymin, który współrządził z cesarzem Galeriuszem, był fanatycznym, wyjątkowo przebiegłym i zdecydowanym w działaniu wrogiem chrześcijaństwa. Zabijał, organizował różne kampanie, aby podważyć doktrynę chrześcijańską. Chrześcijan uważał za zagrożenie stabilności państwa. Rozpowszechniał ośmieszające pisma, parodie świętych tekstów, niszczył symbole wiary i święte księgi, walczył z przywódcami Kościoła. Prześladowani chrześcijanie dawali jednak przykład nieugiętości i pewności wyznawanej wiary. Pomimo że chrześcijan nazywano pogardliwie barbarzyńcami, to w szeregi wyznawców Chrystusa wstępowało coraz więcej ludzi nie tylko prostych, ale także urzędników, żołnierzy, uczonych, wysoko urodzonych.

W tych właśnie czasach żyła Barbara. Była ona piękną dziewczyną, córką bogatego poganina, kupca Dioskura. Pochodziła z Nikomedii nad Morzem Marmara (dzisiejsza Turcja), stolicy Bitynii, prowincji cesarstwa rzymskiego. Matka Barbary zmarła wcześnie, a ojciec całą miłość przelał na córkę. Ponieważ była bardzo zdolna, Dioskur dbał o wykształcenie swojej jedynaczki i sprowadzał dla niej różnych nauczycieli. Barbara prowadziła nawet korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. W miarę zdobywania wiedzy nabierała coraz większego przekonania o mylności pogaństwa.

za: E. Michniowska-Addario, Święta Barbara, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2017.